Εργάτης Letra

στις 8 πρέπει να πιάσω κουβά και μυστρί.
Σηκώνομαι στα γρήγορα να φτιάξω ένα καφέ
και σκεπάζω την κυρά μου που την βλέπω να κρυώνει
ρίχνω μια ματιά απ`τις γρίλιες ο ουρανός γίνεται μπλε
άλλο ένα πρωί όμως μέσα μου,η μαυρίλα με πλακώνει
Ξεκινάω,για παρέα έχω στο ράδιο ένα σταθμό
και μια σκέψη μη βρεθώ φάτσα στο θάνατο
προβλήματα,έξοδα θα φάω κολατσιό
5ος όροφος και φόβος το δικό μου μεροκάματο
Άλλη μια φορά στο δρόμο αγχωμένες κόρνες
από πρόσωπα χλωμά και τσαντισμένα
πήγε 7 μου κάνουν σήμα κάτι ξεχασμένες πόρνες
25 παίρνω όμορφε μα 20 για σένα.
Γελάω δειλά και συνεχίζω
φτάνω στην οικοδομή,βλέπω το αφεντικό απ`έξω
τόσα χρόνια μαζί του κι όμως δεν τον συνηθίζω
πλουτίζει απ`τον ιδρώτα μου
αυτό πως να το αντέξω?
Υπάρχουνε στιγμές που σαλτάρω και τρελαίνομαι
ξεσπάω όπου βρω μα τις πιο πολλές αδίκως
άλλες όποιος είναι δίπλα μου δεν τον εμπιστεύομαι
μήπως φταίει το μυαλό μου,λέω μήπως...
Τι με τρώει τελικά και μέσα μου πονάω
και γιατί στο πρόσωπο μου έχει αράξει η οργή
ποιον αδίκησα,ποιανού τα γαμησιάτικα χρωστάω
γιατί τα όνειρα μου τα χτυπάω μ`ένα σφυρί...
Τη μέρα μου με νεύρα ξεκινάω
κι η σταγόνα απ`τον ιδρώτα κυλάει στο μέτωπο μου
είμαι πάλι εδώ πάνω,σκύβω κάτω και κοιτάω
να λογαριάσω λίγο τον φτηνό τον θάνατο μου
`` Άντε τέλειωνε !! ``...Λόγια γνώριμης φωνής
από έναν επιστάτη που κοιτάει προς τα πάνω
αυλικός του αφέντη,γνήσιος μεγάλος Πασοκτζής
ο ίδιος κάποτε μου ζήταγε να κάνω τον ρουφιάνο
Συνεχίζω...Άλλο ένα χαρμάνι
κι η οργή μου δεν φεύγει απ`το πρόσωπο
ένας απ`το συνδικάτο στον ώμο μου με πιάνει
ο ιδρώτας σου μου λέει έχει εκπρόσωπο.
Καταλαβαίνω,κι ας ξέρω ότι δεν υπήρξα λεία
ούτε μέλος στο αρχείο απ`τα γραφεία τους
είναι βλέπεις που χάραξα ανένταχτη πορεία
μα σεβάστηκα πιο πολύ απ`αυτούς την ιστορία τους.
Ώρα για κολατσιό...Δεν συμμετέχω
σε κουβέντες συναδέλφων μου για κόμματα
πως γίνεται να ελπίζουν σε ληστές και απατεώνες
όταν σπίτι τους γυρνάνε σαν τα πτώματα...
Τελειώνω..και με τη μπουκιά στο στόμα
ανεβαίνω ξανά στην σκαλωσιά
πάνω που σκέφτομαι ότι έμειναν 2 ώρες ακόμα
ακούω από δίπλα ουρλιαχτά
Κατεβαίνω προς τα κάτω βλέπω τσούρμο μαζεμένο
ένας λεβέντης αιμόφυρτος στη γη
το σώμα του το βλέπω στις πληγές παραδωμένο
κι ήταν μόνο 20 χρονών παιδί.
Γλίστρησε απ`τη σκαλωσιά την ώρα που τραγουδούσε
δεν θυμάμαι το τραγούδι πάντως ήτανε θλιμμένο
μέχρι χθες για τα όνειρα του μου μιλούσε
ο θάνατος του να σκεφτείς είναι για κάποιους δεδομένο.
Είναι τα γνωστά κοράκια της εργοδοσίας
που έτσι θέλουνε τη μοίρα του εργάτη
μεθυσμένοι απ`τις γεμάτες κούπες της εξουσίας
αν πεθάνεις θα σε αλλάξουνε,δεν τρέχει κάτι
Πως να συνεχίσω το μεροκάματο του τρόμου
πως να πάω αύριο πάλι στη δουλειά?
που ξέρεις ίσως αύριο να είναι το γραφτό μου
να`μαι εγώ αυτός που γλίστρησε από τη σκαλωσιά
Το επόμενο πρωί με δυο-τρία παληκάρια
τραβήξαμε για την οικοδομή
ήταν κάποιοι μαστόροι που φορούσαν τα ζωνάρια
στο λαιμό τους απ`του φόβου τη σιγή
Κάπου εκεί βρισκόταν και το αφεντικό μου
κάντε γρήγορα φωνάζει έχουμε ήδη αργήσει
τον κοιτάζω λοιπόν,και φωνάζω στον εχθρό μου
απεργούμε σήμερα! κι όσο κρατήσει....

Φτάνει η σιωπή αδερφέ μου !
η οργή ολονών μας θα`χει απήχηση
μοναχός μου δεν θα τα καταφέρω ποτέ μου
ήρθε η ώρα δεν νομίζεις για εκδίκηση? ( 2 )

Ήρθε η ώρα κουφάλες για εκδίκηση...

(Thanks to Arktika for these lyrics)